این چهار مبروص برای یک شهر بشارت آوردند. در این بشارت چند خصوصیت این مبروصان را می بینیم که یک مبشر باید دارا باشد ( دوم پادشاهان 7: 3-9):
1- آنها احتیاج قوم را دیدند.
2- فوریت آن را احساس کردند.
3- دلی پر از محبت و دلسوزی داشتند.
4- ترس از خدا داشتند.
5- آنچه را که خود یافته بودند می خواستند به دیگران هم بدهند.
آیا شما هم اینطور هستید؟
پولس رسول می گوید:" وای بر من اگر بشارت ندهم."(اول قرنتیان 16:9)
او در مورد قوم خودش سخن سختی را می گوید و از این سخن می فهمیم که او چقدر اشتیاق داشت مردم کلام خدا را بشنوند(رومیان 1:9-3)
آیا چشمان شما دنیای پر از گناه و مرض و غم و بدبختی را می بیند که مردم از آنها هلاک می شوند؟
در سر کار مردمی بودند که با حسرت به من نگاه می کردند، چون خانواده هایشان پاشیده شده بود.
دنیای ما با حسرت به ما نگاه می کند ولی ما لب خود را نمی گشائیم.
چند علت هست که بشارت نمی دهیم:
خجالت می کشیم چون از روح القدس پر نیستیم.(اعمال رسولان8:1)
ضرورت را نمی بینیم و چشمان ما بسته است.
در خواب روحانی به سر می بریم.
محبت ما نسبت به مردم رشد نکرده، چون برای آنها دعا نمی کنیم.
طالب پرستیژ یا خوشنودی مردم هستیم و نمی خواهیم آنها در مورد ما سخنان بدی بزنند.
وقتی از این مسائل آزاد شویم، ضرورت رساندن بشارت را خواهیم دید.
چگونه بشارت دهیم؟
از مسیح و صلیب او بگوئیم.
مردم را دعوت به توبه و تسلیم به مسیح کنیم.
محبتشان کنیم.
زور نگوئیم.
نمونه خوبی از یک مسیحی و پیرو مسیح باشیم.
برای افرادی که بشارت داده ایم دعا کنیم.
از فرصتها استفاده کنیم.
شهادت ما طولانی نباشد و بیشتر از 3 دقیقه نباشد. این را تمرین کنیم. با زیاد صحبت کردن ما مردم توبه نمی کنند. بیشتر به درد مردم گوش فرا دهیم و به آنها احترام قائل شویم.
وقتی شهادت می دهیم، بگوئیم که مسیح برای ما چه کرده و زیاد از خود تعریف نکینم و نیز زیاد گناهانی را که می کردیم بزرگ نشان ندهیم. آنچه حقیقت است بگوئیم. و بیشتر از مسیح بگوئیم تا از گناهانمان و وارد جزئیات گناهانمان نشویم.
باید پر از کلام خدا باشیم و از کلام خدا حرف بزنیم نه از خودمان.
به ظاهر انسانها توجه نکنید بلکه به باطن آنها و احتیاج آنها را ببینید.
به صدای روح القدس حساس باشید و اجازه دهید روح خدا احتیاج واقعی مردم را به شما نشان دهد و آماده باشید که کلام نبوتی بگوئید.
ما نیز مانند این مبروصان اجازه دهیم آن برکتی که از طریق قبول نان حیات در زندگیمان دریافت کرده ایم، نصیب دیگران نیز بشود.
